Na de storm
Ik ging langzaam zitten, mijn blik verloren op mijn half opgegeten stuk taart. Alle hitte van de avond was verdwenen. Een mengeling van woede, verdriet en schuldgevoel overviel me. Mark legde zijn hand op de mijne en kneep er zachtjes in, maar zelfs dat gebaar kon het gewicht dat ik voelde niet wegnemen.
De ring bleef daar liggen, intact op de tafel. Ze was niet langer een symbool van liefde, maar een stille herinnering aan een conflict dat niemand had kunnen vermijden.
Later, toen het huis leeg was, lag ik in het donker en speelde de scène keer op keer af. Was ik te ver gegaan? Had ik moeten zwijgen om het evenwicht te bewaren? Of was het voor één keer een manier om mij te respecteren?
Ik heb het antwoord nog niet. Ik weet alleen dat een jubileum bedoeld is om de liefde en banden te vieren die ons verbinden. De mijne werd een onverwachte beproeving, waarbij meer vragen achterbleef dan uitgeblazen kaarsen.
