Voor mijn tweeëndertigste verjaardag droomde ik niet van pracht en praal, maar van een eenvoudige en warme avond. Mark, mijn man, had alles zorgvuldig voorbereid. De woonkamer was verlicht met lichtslingers, overal kaarsen geplaatst, en een grote zelfgemaakte taart stond trots op tafel. Hij had mijn ouders, enkele goede vrienden, evenals zijn ouders en zijn zus uitgenodigd, vergezeld door haar man.

De avond was op de mooiste manier begonnen. Mijn vader vertelde een anekdote uit mijn jeugd die het hele publiek aan het lachen maakte, terwijl mijn moeder, trouw aan zichzelf, elk moment vereeuwigde in foto’s. De sfeer was zacht, bijna omhullend: gesprekken mengden zich, glazen kletterden, discrete muziek zweefde op de achtergrond. Alles straalde gezelligheid uit.

De tijd voor cadeaus

Toen het tijd was om de cadeaus te openen, voelde ik mijn hart sneller kloppen, zoals toen ik kind was. Mijn ouders gaven me een envelop met geld erin, met de aangegeven dat het bedoeld was voor « de droom die ik nog niet had gerealiseerd ». Marks zus gaf me een huidverzorgingsset, een subtiel aanraking. Haar moeder, Linda, gaf me een zachte en praktische handdoek, trouw aan haar gevoel voor concreetheid.

Toen stond Mark op. Hij gaf me een klein fluwelen doosje. Mijn handen werden zweterig terwijl ik hem langzaam opende. Binnenin zat een delicate gouden ring, versierd met een diamant die fonkelde onder het licht van de woonkamer. Het was precies degene die ik zo vaak had bewonderd, zonder ooit te durven vragen.

« Mark… Het moet een fortuin gekost hebben, » fluisterde ik, ontroerd.

« Voor jou is niets te veel, » antwoordde hij met die glimlach die me altijd doet smelten.

Ik hield hem dicht tegen me aan, kuste hem op de wang. Een paar momenten zweef ik op wolk zegen.

Toen, zonder waarschuwing, brak de sfeer in.