« Ik heb dit nog nooit gezien, » fluisterde hij. « Dit is niet een van haar normale medicijnen. »
Geen van ons herkende het medicijn, maar de gedurfde waarschuwing voelde dreigend—bijna beschuldigend.
En een koude realisatie daalde over ons beiden neer:
Als dit medicijn gevaarlijk was… En als het terugging tot vóór haar beroerte… Toen had iemand het verstopt.
Of erger nog—
iemand wilde niet dat we wisten dat het bestond.
Mark zat aan de keukentafel, rolde de fles steeds weer tussen zijn vingers, zijn kaak strak op elkaar geklemd. In de woonkamer kleurde Sophie zachtjes, zich totaal niet bewust van de storm die om ons heen opdook.
« Claire, » zei Mark, aarzelend, « dit medicijn… Het is sterk. Ik heb het opgezocht. Het wordt gebruikt voor chronische zenuwaandoeningen. Mama is nooit met zoiets gediagnosticeerd. »
« Ze heeft nooit pijn genoemd, » voegde ik eraan toe. « Of om een nieuw medicijn vroeg. »
« En de datum, » zei Mark, terwijl hij op het vervaagde etiket tikte. « Het werd slechts twee maanden voor de beroerte gevuld. Dat was ongeveer de tijd dat ze bleef zeggen dat ze zich ‘vreemd’ voelde. Niet ziek—gewoon moe, wazig. »
Een rilling trok over mijn huid.
« Wat als de symptomen niet van de beroerte kwamen… maar van dit? »
Die mogelijkheid hing als een onweerswolk in de lucht. Jarenlang dachten we dat Linda’s beroerte plotseling en onvermijdelijk was. Maar wat als de waarheid rommeliger was? Wat als iemand—opzettelijk of niet—schade had veroorzaakt?
« We kunnen nog niets aannemen, » zei ik uiteindelijk. « Laten we gewoon met haar dokter praten. »
