Voor de Sterlings was mijn soberheid het bewijs van mijn armoede.
De Sterling Group daarentegen was een en al rook en spiegels. Victoria en haar man Richard waren vreselijk met geld. Ze leefden op krediet, leverage en reputatie. James was lui, gewend aan een leven van luxe dat hij niet had verdiend.
Vijf jaar lang heb ik hun venijnige opmerkingen moeten verdragen.
“Raak het kristal niet aan, Maya, het is meer waard dan je leven.”
“Oh, James, had je niet iemand met een stamboom kunnen vinden?”
Ik bleef omdat ik van James hield. Maar de laatste tijd realiseerde ik me dat James meer van de levensstijl hield die ik mogelijk maakte dan van mij. Hij liet zich door hen als vuil behandelen om toegang te houden tot het ‘familiegeld’ – geld waarvan ik onlangs ontdekte dat het eigenlijk niet bestond.
Ik heb vorige maand wat onderzoek gedaan. De Sterling Group was failliet. Ze liepen drie maanden achter met hun zakelijke leningen. De bank stond op het punt om beslag te leggen op alles, inclusief het landhuis waar we in stonden.
Dus ik ondernam actie.
Deel 2: De vijandige overname
Ik greep in mijn oversized clutch en haalde er een blauwe leren map uit. De kamer was nog steeds stil, wachtend op mijn ‘cadeautje’.
« Victoria, je hebt me altijd verteld dat in dit gezin ‘eigendom’ en ‘status’ alles zijn, » zei ik terwijl ik langzaam naar hun tafel liep.
« Wat doe je? » siste Victoria, buiten de microfoon. « Ga zitten, jij beschaamde kleine rat. »
« Eigenlijk wel, » zei ik, terwijl ik de map op tafel gooide, vlak voor haar verjaardagstaart. Plof. « Ik denk dat je dit moet lezen. »
Mijn schoonvader, Richard, pakte de map op. Hij opende hem nonchalant, met een grijns op zijn gezicht.
Ik zag de kleur uit zijn gezicht trekken. Zijn handen begonnen te trillen. Hij liet zijn wijnglas vallen. Het brak, rode wijn kleurde het witte tafelkleed als bloed.
“Wat… wat is dit?” stamelde hij.
« Het is een kennisgeving van schuldovername en aandelenconversie, » legde ik uit, mijn stem klonk tot achterin de zaal. « Kijk, Richard, je bank heeft vorige week je noodlijdende schulden verkocht. Ze wilden dolgraag van je slechte leningen af. Ik heb ze gekocht. »
Ik draaide me om naar de menigte. « Ik heb het allemaal gekocht. »
Ik keek Victoria weer aan. « En vanochtend om 9.00 uur heb ik de clausule gebruikt om die schuld om te zetten in aandelen. Wat betekent… » Ik pauzeerde even voor het effect. « Ik bezit nu 85% van The Sterling Group. »
Ik wees met mijn vinger naar de muren van het landhuis. « Ik ben de eigenaar van dit huis. Ik ben de eigenaar van jullie auto’s. Ik ben de eigenaar van het lidmaatschap van de countryclub. En ik ben de eigenaar van de stoel waarin jullie zitten. »
James stond op, zijn gezicht bleek. « Maya? Waar heb je het over? Je bent… je bent blut. Je rijdt in een Honda. »
« Ik rijd een Honda omdat ik slim met geld omga, James, » lachte ik. « In tegenstelling tot jou. Ik ben niet blut. Ik ben de stille oprichter van Nexus Tech. Ik ben meer waard dan deze hele kamer bij elkaar. »
De stilte was oorverdovend. Je kon een speld horen vallen. Toen begon het gefluister.
« Jij leugenaar! » gilde Victoria, terwijl ze opstond. « Jij bedrieger! Beveiliging! Haal haar eruit! »
« Dat zou ik niet doen, » zei ik kalm. « Het beveiligingsteam werkt voor de eigenaar van het gebouw. Dat ben ik. » Ik gebaarde naar het hoofd beveiliging, een man die Ken heette en aan wie ik eerder $ 500 fooi had gegeven. Hij knikte naar me en sloeg zijn armen over elkaar, terwijl hij Richard aanstaarde.
« Bel je advocaat, Richard, » zei ik. « Hij wacht in de lobby. Ik heb hem uitgenodigd. »
De familieadvocaat kwam binnen met een grimmige blik. Hij liep naar Richard toe en fluisterde iets in zijn oor. Richard zakte in zijn stoel en legde zijn hoofd in zijn handen. Het was bevestigd. Het was echt.
