Mijn zesjarige neefje sprong op een stoel en lachte luid, toen hij plotseling zijn evenwicht verloor en voorover viel, terwijl hij me met een ongeluk in de weg liep.
Een scherpe pijn schoot door mijn lichaam, en op dat moment brak mijn vliezen. In plaats van met urgentie te reageren, wuifden mijn schoonmoeder en schoonzus het weg als niets ernstigs. Wanhopig en trillend greep ik naar mijn telefoon om mijn man te bellen—maar voordat ik kon spreken, begon er iets angstaanjagends te gebeuren.
Mijn naam is Emily Carter, en dit gebeurde in de laatste weken van mijn zwangerschap. Ik was achtendertig weken zwanger, uitgeput, opgezwollen en telde de dagen, maar nog steeds hoopvol dat alles soepel zou verlopen. Die middag bezocht ik de familie van mijn man—zijn moeder Margaret, zijn zus Linda en Linda’s zesjarige zoon Ryan. Mijn man Daniel was even even naar buiten gegaan om een boodschap te doen, met de belofte dat hij binnen het uur terug zou zijn.
Ik zat op de bank, één hand rustend op mijn buik, terwijl ik voelde hoe de baby in mij bewoog. Ryan was de hele middag ongewoon energiek geweest, sprong van stoel naar stoel ondanks herhaalde herinneringen om te stoppen. Ik probeerde te glimlachen en geduldig te blijven, mezelf vertellen dat hij gewoon een kind was.
« Ryan, wees alsjeblieft voorzichtig, » zei ik zacht.
Hij lachte, stuiterde weer—en toen kantelde de stoel.
Alles gebeurde binnen enkele seconden. Ryan gleed uit, viel voorover en botste onbedoeld tegen me aan. Zijn gewicht raakte mijn zij en buik toen hij landde.
De pijn was direct en intens. Ik schreeuwde het uit en greep de bank, mijn hart bonzend. Toen voelde ik plotseling een warmte onder me verspreiden, en paniek trok door mijn lichaam. Mijn vliezen waren gebroken.
« Ik heb hulp nodig, » zei ik, mijn stem trillend. « Alsjeblieft… Er is iets mis. »
