Het was de eerste keer dat ik de menselijke kant van Claudia zag.

Het nieuws verspreidde zich snel onder familie en vrienden: ik, Marcus Varela, had alles geërfd en mijn moeder zou geen cent ontvangen. Degenen die haar het dichtst stonden wisten van haar verlating, maar niemand dacht dat mijn vader zo’n onweerlegbaar bewijs had achtergelaten. Het was zijn manier om me te beschermen, zelfs na de dood.

In de weken daarna probeerde Claudia meerdere keren contact met me op te nemen. Eerst korte berichtjes, daarna eindeloze telefoontjes, en uiteindelijk een handgeschreven brief. Ik negeerde het in het begin, niet uit wreedheid, maar omdat ik moest begrijpen wat ze voelde. Ik had jaren besteed aan het voorstellen van deze ontmoeting, fantaserend over het vertellen van alles wat ze mij had aangedaan. Maar toen de confrontatie eindelijk plaatsvond, was er geen voldoening, alleen een vreemde leegte.

Op een dag kreeg ik een bericht van de notaris: Claudia wilde een juridische herziening van het testament aanvragen. Ik was niet verrast. De sterke, onberispelijke en ambitieuze Claudia leefde nog steeds voort onder het emotionele puin.

Ik ontmoette mijn advocaat in een café aan Calle Atocha, een klein plekje waar het geluid van verkeer zich mengde met de geur van versgemalen koffie. Hij bekeek de documenten en zei:

« Marcus, ze maakt geen schijn van kans. Je vader documenteerde echt alles. Dit is meer emotioneel dan juridisch. »

« Ik weet het, » antwoordde ik. « Maar ik wil haar kant van het verhaal horen. »

Mijn advocaat keek me aan met een mengeling van respect en bezorgdheid.

Ik stemde ermee in haar af te spreken in een park in Chamberí. Claudia arriveerde met een lange jas, zonnebril en een vermoeide uitdrukking. Ze was niet de arrogante vrouw van het notariskantoor; Ze leek kleiner.

« Dank je dat je gekomen bent, » mompelde ze.

We zaten op een bankje. De bladloze bomen trilden in de decemberwind.

« Ik wil je geld niet, » zei ze plotseling.

« Dat deed je altijd, » antwoordde ik zacht.

Ze zuchtte.

« Ja. Jarenlang leefde ik om te overleven, Marcus. Ik heb vreselijke keuzes gemaakt. Ik raakte betrokken bij de verkeerde persoon… en ik ben weggelopen. Je hoeft me niet te geloven, maar toen ik wegging… Ik wist niet hoe ik terug moest komen zonder je nog meer te vernietigen. »