« Verdwijnen heeft me net zo erg gemaakt, » zei ik.

Claudia boog haar hoofd.

« Ik wil mezelf niet rechtvaardigen. Ik wil alleen dat je weet dat het me spijt. »

Er viel weer stilte tussen ons.

Voor het eerst dacht ik aan iets: mijn vader liet de opname niet achter om haar te straffen, maar zodat we allebei de waarheid onder ogen konden zien. Zodat ik kon stoppen met hopen op het onmogelijke… en zodat ze kon stoppen met doen alsof.

« Claudia, » zei ik uiteindelijk, « ik heb geen moeder nodig. Ik ben zonder opgegroeid. Maar als je wilt… We kunnen af en toe praten. Geen beloften. »

Ze barstte in tranen uit, maar niet luid. Het was een vermoeide, stille kreet.

Ik knikte in een vredesgebaar. Niet volledige verzoening. Niet absolute vergeving. Gewoon… een eerlijker begin.

Toen ik opstond om weg te gaan, raakte ze mijn arm aan.

« Marcus? Dank je dat je de deur niet voor me hebt dichtgedaan. »

« Dank je dat je tenminste hebt geprobeerd de jouwe te openen. »

Ik vertrok zonder om te kijken, maar niet met wrok. Voor het eerst in lange tijd voelde ik dat het verhaal dat begon toen ik dertien was, eindelijk tot een einde kon komen.

Niet omdat ze terugkwam.

Maar omdat ik uiteindelijk besloot haar los te laten.