« Claudia. Ik weet dat als je hiernaar luistert, het is omdat je probeert vast te houden aan iets dat niet van jou is. Je hebt geen geld achtergelaten, je hebt geen stabiliteit achtergelaten. Je hebt een kind achtergelaten, je zoon, en jarenlang gelogen over je motieven. Ik oordeel niet over je… maar ik beloon je ook niet. »
Ze legde een hand voor haar mond.
« Je bent naar iemand anders vertrokken, Claudia. Dat kwam ik weken later achter. Ik weet dat je nooit van plan was terug te komen. Daarom laat ik je alleen deze waarheid en de kans om je te verontschuldigen… als Marcus het toestaat. »
De opname eindigde.
De stilte was zo dik dat het moeilijk was om te ademen.
Mijn moeder zakte in haar stoel. Voor het eerst zag ik haar zonder emotionele make-up, zonder haar wapens.
« Marcus… I…” Maar haar stem brak.
Ik haalde diep adem. Ik had vijftien jaar wonden die me neerdrukten, maar ook vijftien jaar alleen opgroeien, zonder hulp opstaan. Ik had geen wraak nodig. Ik had duidelijkheid nodig.
« Ik ben hier niet gekomen om je te zien lijden, » zei ik met kille oprechtheid. « Ik ben gekomen om hier een einde aan te maken. »
Haar ogen vulden zich met tranen waarvan ik niet wist of ik het moest geloven.
« Ik kan je helpen met een advocaat, » vervolgde ik, « maar de erfenis is van mij. Papa besloot het. En dat respecteer ik. »
Ze begroef haar hoofd in haar handen. Ze schreeuwde niet, ze deed geen show. Ze brak gewoon.
