De brief begon in een hartelijke, bijna vriendelijke toon, maar onthulde al snel de waarheid: Claudia had geen recht op de erfenis, niet uit een bevlieging, maar door wettelijke verwaarlozing. Mijn vader was begonnen met het ontnemen van haar voogdij en ouderlijke rechten toen ze ons verliet. Hij maakte het nooit af—de advocaten stelden het uit—maar hij liet wel een gedetailleerd verslag achter van zijn intentie, waarin hij uitlegde hoe Claudia was verdwenen zonder enige financiële of emotionele steun te bieden.
« Dit is een leugen, » stamelde ze. « Ik… Ik ben weggegaan omdat hij me eruit heeft gezet. »
« Je bent niet weggegaan, » onderbrak ik. « Je bent weggelopen. »
Ze keek op, haar ogen vol woede en angst.
« Je hebt geen idee wat er tussen ons speelde, » spuugde ze.
« Nee, » antwoordde ik, « maar ik weet wel wat er met mij is gebeurd: niets. Geen telefoontje. Geen verjaardag. Geen bericht. En nu kom je om te innen. »
Claudia scheurde de brief doormidden, maar Julián trok geen spier.
« Het maakt niet uit, we hebben kopieën, » zei hij kalm.
« Dit is een val! » riep ze, terwijl ze opstond.
De notaris ging onaangedaan verder, alsof hij de weersvoorspelling las.
« Bovendien heeft meneer Varela bepaald dat de gehele erfenis exclusief op zijn zoon Marcus overgaat, met één laatste voorwaarde: dat u naar de opname luistert die hij heeft achtergelaten. »
Ik wist niets van de opname. Dat verraste me echt.
Julián pakte een apparaat en drukte op play.
