Héctors ogen werden groot van ongeloof.
« Wat heb je gedaan? »
« Hetzelfde als wat jij mij probeerde te doen, » zei ze. « Ik had vooruit gepland. »
Ze stond op, trok haar jas aan en keek nogmaals naar de man die haar had vernederd.
« Je bent je familie kwijtgeraakt terwijl je een genetische illusie najaagde die nooit van jou was. »
Claudia vluchtte huilend het restaurant uit. Héctor bleef zitten, gebroken, starend naar het document dat zijn trots had gebroken.
Maar die nacht was nog maar het begin.
De stilte die over Le Marceau viel, was niet alleen het einde van een diner—het markeerde het begin van Héctor Valdés’ publieke ontwrichting.
Hij dacht dat de nachtmerrie voorbij was toen hij alleen naar buiten liep, het DNA-rapport verfrommeld in zijn zak. Hij had het mis.
Wekenlang probeerde hij Isabel te bereiken—telefoontjes onbeantwoord, berichten genegeerd, zijn toon veranderde van woede naar ontkenning naar wanhopig smeeken. Isabel heeft nooit geantwoord. Niet uit wrok, maar omdat ze klaar was.
