Ik begon met een zet die hij nooit had verwacht. De kamer leek te verdichten van spanning toen ik de pen optilde, net boven de kenmerkende lijn die me mijn fortuin zou kosten maar het enige zou veiligstellen wat Julian nooit echt had gehad.
De weken voor de laatste zitting gingen voorbij in een waas van fluisteringen en oordeel uit onze sociale kring.
Voor buitenstaanders was ik de tragische figuur die was weggegaan van enorme rijkdom, terwijl Julian werd geprezen als de man die de scheiding had « gewonnen ». Hij genoot ervan—het organiseren van extravagante feesten in het huis dat ik had ontworpen, rondrijden in auto’s die ik had helpen selecteren.
Ondertussen vestigde ik me in een eenvoudig tweekamerappartement met onze zoon Leo. Julian belde nooit, kwam nooit op bezoek en droeg geen cent bij aan Leo’s zorg. Hij was te veel in beslag genomen door het vieren van zijn vermeende genialiteit.
Zelfs Marcus had moeite te begrijpen waarom ik ermee akkoord ging, maar ik hield mijn strategie verborgen. Ik wist dat Julians fatale zwakte zijn ego was—hij geloofde altijd dat hij de slimste persoon in de kamer was, wat hem makkelijk voorspelbaar maakte.
Wat Julian over het hoofd zag in zijn haast om de zichtbare bezittingen te claimen, was de ware aard van de « schuld » die hij zo zorgvuldig had achtergelaten. Hoewel hij de eigendommen en het geld nam, stond hij erop dat ik het « falende » familiebedrijf voor technologie zou behouden dat mijn grootvader had opgericht. Voor hem was het een last—een dode last bedoeld om mijn tijd en geld te verbruiken terwijl hij grotere deals nastreefde.
