Nadat ik de planken had neergelegd en was gaan liggen, wachtte ik tot we zijn gelijkmatige ademhaling hoorden, en pakte toen voorzichtig de telefoon. Ik trilde zo erg dat ik nauwelijks een bericht aan Emma kon schrijven: « Bel onmiddellijk rechercheur Parker. David heeft gif, hij is van plan me donderdag te vermoorden. » Ik heb de hele nacht niet geslapen. Elke keer als hij langs me liep, vroeg ik me af of hij had besloten niet tot donderdag te wachten.
‘s Ochtends moest ik me normaal gedragen terwijl mijn man – mijn toekomstige moordenaar – koffie voor me maakte en me gedag kuste. Ik werk laat, zei hij, toen hij vertrok. Wacht niet op mij.
Zodra zijn auto de oprit verliet, stonden Emma en rechercheur Parker bij mijn deur.
Laat me alles zien, » zei de detective zonder introductie. Ik leidde hen naar boven en wees naar een plek bij het raam. De borden zijn hier. Ze verbergen alles eronder. Parker knielde neer en tilde voorzichtig de planken op, waardoor de metalen doos zichtbaar werd—precies waar ik wist dat die was. Toen hij het opende, keek zelfs hij geschokt.
« Jezus, » mompelde hij, terwijl hij een pakketje tevoorschijn haalde. Er is hier minstens $20.000. Maar iets anders trok zijn aandacht nog meer. Naast valse paspoorten en foto’s van vrouwen waren er gedetailleerde dossiers van elk slachtoffer. Jennifer Walsh uit Seattle was erbij, evenals drie andere mensen – Lisa Chen uit San Francisco, Maria Rodriguez uit Phoenix en Amanda Foster uit Denver. « Kijk hier eens naar, » zei Parker, terwijl hij een aktetas met mijn naam erop vasthield. Van binnen – alles. Kopieën van mijn geboorteakte, sofinummer, bankgegevens, werkgeschiktheid, zelfs foto’s van mij die ik niet heb gezien. Hij is hier al maanden mee bezig, » zei Emma terwijl ze door de papieren bladerde.
Misschien iets meer. Parker vond iets anders dat mij aantrok. Gedetailleerd schema, met de hand geschreven door David. Het plan van het opbouwen van trust, via de overdracht van activa, tot het punt dat de definitieve order wordt genoemd – donderdag. We moeten het operationeel krijgen, zei de rechercheur. Sarah, ik weet dat het eng is, maar je moet hem vanavond confronteren. We koppelen je aan en zetten teams op. Wat als hij me eerder probeert te doden, fluisterde ik. We zullen het niet toestaan. Op het moment dat hij een gevaarlijke zet zet, gaan we binnen. Vanavond voelde als een eeuw. Parker verstopte de kleine microfoons in mijn kleren en zette ongemarkeerde patrouilles op in het gebied.
Emma zat in het busje aan het einde van de straat en keek alles in de gaten. David kwam rond 20:00 uur thuis met afhaalmaaltijden uit mijn favoriete Thaise restaurant. Ik dacht dat we samen konden dineren, » zei hij, zichtbaar ontspannen, « meer dan ik hem in weken had gezien. Alleen wij tweeën. We aten bijna in volledige stilte – ik proefde het eten nauwelijks. David keek af en toe op zijn horloge en leek ergens enthousiast over.
