David strooide een stapel foto’s op de vloer—vrouwen, vrouwen van allerlei aard, van mijn leeftijd, de meesten met donker haar zoals ik. Sommige foto’s waren blijkbaar zonder hun medeweten genomen – ze gingen van hun werk weg, stapten in de auto, gingen het huis binnen. Eén foto deed me bevriezen. Een krantenknipsel met de kop: Een lokale vrouw is vermist.
Op de foto een glimlachende brunette genaamd Jennifer Walsh uit Seattle. Volgens het artikel verdween ze twee jaar geleden spoorloos, waarbij ze een succesvolle carrière en een huis achterliet dat later zonder waardevolle bezittingen werd gevonden. David nam de telefoon op en belde, sprak met een vreemd accent dat ik eerder had gehoord.
Alles verloopt volgens plan, zei hij zacht. De rekeningen zijn klaar om overgemaakt te worden en ik heb alle documenten. Ja, ik begrijp de voorwaarden. De vlucht is donderdag. Nee, er zal deze keer geen onafgemaakte zaken zijn. Ik heb het geleerd in Seattle. Seattle – waar Jennifer Walsh verdween.
David ging verder, en ik ving de flarden van zinnen op die mijn hart sneller deden kloppen. Het huis wordt woensdag schoongemaakt. Laat het lijken alsof ze vrijwillig is vertrokken. De nieuwe identiteit is al gevestigd in Portland. In Portland. Hij was van plan hetzelfde te doen in mijn stad met een andere vrouw, maar eerst moest hij van mij af.
Hij beëindigde het gesprek en haalde wat op vliegtickets leek tevoorschijn. Zelfs van een afstand zag ik dat dit enkele reis naar een vreemd land waren, met een vertrekdatum op donderdag – over drie dagen. Toen deed hij iets dat mijn ergste angsten bevestigde. Hij haalde een klein glazen flesje tevoorschijn met een heldere vloeistof en een spuit.
Het spijt me, Sarah, fluisterde hij in mijn ogenschijnlijk slapende lichaam. Maar het heeft zijn rol vervuld. Donderdagochtend zul je een zeer ongelukkig ongeluk hebben. Ik lag verstijfd van angst terwijl hij voorzichtig het flesje en de spuit overhandigde. Eén gedachte schreeuwde in mijn hoofd. Donderdag is over twee dagen. De tijd dringt voor mij.
