Hoe kon hij dit allemaal faken? Emma haalde meer pagina’s tevoorschijn. Identiteitsdiefstal komt vaker voor dan je denkt, vooral als je de juiste vaardigheden en middelen hebt. Kijk eens. Hij liet me een kopie zien van het Oregon Department of Motor Vehicles (DMV). Ik vroeg mijn neef, die daar werkt, om Davids rijbewijs te controleren.
De foto komt overeen met de man met wie ze trouwde, maar het rijbewijs is 7 jaar geleden uitgegeven als een kopie van het verloren rijbewijs. Er is geen bewijs dat David Mitchell vóór deze datum een rijbewijs had in Oregon. Ook niet in andere staten. Ik heb het gecontroleerd. Er is geen David Mitchell met zijn tekening en geschatte leeftijd die een rijbewijs heeft in Washington, Californië, Idaho of Nevada. Alsof het zeven jaar geleden niet bestond.
Ik kon niet meer ademen. Emma, wat vertel je me? Ik zeg je dat de man met wie ze trouwde onder een valse naam leeft sinds hij jou ontmoette. En uit wat je hebt, denk ik niet dat jij zijn eerste slachtoffer bent. Het woord « slachtoffer » raakte me fysiek.
Slachtoffer van wat? Emma aarzelde, en haalde toen een ander vel papier tevoorschijn. Ik heb ook huwelijksfraude en identiteitsdiefstal onderzocht. Sarah, er zijn georganiseerde groepen die succesvolle vrouwen aanvallen – met ze trouwen, hun identiteit en bezittingen stelen, en dan verdwijnen. De FBI noemt hen huwelijksfraudeurs. Maar in feite zijn ze veel geavanceerder.
Hij wees op een artikel dat van de website van de FBI was afgedrukt. Kijk eens naar dit schema. Ze creëren valse identiteiten, besteden maanden of zelfs jaren aan het opbouwen van een relatie met het doelwit, en verzamelen vervolgens systematisch persoonlijke informatie totdat het slachtoffer argwaan krijgt. Slaappillen, fluisterde ik. Dat klopt. De perfecte manier om alles te bereiken wat ze nodig hebben zonder dat het slachtoffer het weet.
Accountgegevens, sofinummers, werklogins, familiecontacten – alles wat je nodig hebt om iemands leven te stelen. Ik dacht aan Davids telefoon, de andere telefoons die hij noemde, en het schema. Emma, denk je dat hij dat eerder heeft gedaan? Heel mogelijk. En Sarah, ik denk dat je in serieus gevaar bent.
We waren een paar minuten stil, keken naar de rivier, terwijl ik probeerde alles te begrijpen. Mijn hele huwelijk was een leugen. De man van wie ik hield bestond niet. Wat moet ik doen? fluisterde ik. « Eerst gaan we naar de politie. Dit gaat onze mogelijkheden te boven.
Wat als ze me niet geloven? Wat als ze erachter komen dat ik een paranoïde vrouw ben? Emma kneep in mijn hand. Je hebt het bewijs, Sarah. Dossiers, referenties, alles. En als David echt iets van plan is, moeten we de politie bellen voordat het te laat is. Emma’s gezicht betrok. Ik weet het niet.
Maar mensen die zo ver gaan hun identiteit te stelen vertrekken zelden geruisloos. Ze zijn van plan volledig te verdwijnen. En ze kunnen zich geen getuigen veroorloven. Dit besef kwam als een knars in mijn hand. David heeft niet alleen mijn identiteit gestolen. Misschien was hij van plan me te vermoorden.
Er is nog iets, zei Emma zacht. « Je moet het vanavond testen. Maar deze keer zijn we op alles voorbereid. » Die avond parkeerde Emma haar auto drie blokken verderop en liep door het bosje achter het landgoed om een positie in te nemen met uitzicht op ons slaapkamerraam.
We waren het eens over een signaal. Als ik direct gevaar liep, zou ik het nachtlampje drie keer aan- en uitzetten. Rechercheur James Parker, die Emma die middag had benaderd, was sceptisch maar stemde ermee in een patrouille in de buurt te sturen. Hij vertelde ons dat we concreet bewijs van een misdrijf nodig hadden om een arrestatie te kunnen verrichten.
Maar als je man echt iets gepland heeft, kan vanavond ons geven wat we nodig hebben. Ik ging een typisch avondritueel door, probeerde er ontspannen uit te zien, ook al bonsde mijn hart in mijn keel. David was ontzettend blij—bijna blij—terwijl hij het avondeten klaarmaakte en me vroeg naar de dag.
Je ziet er vandaag gelukkig uit, » merkte ik op, terwijl ik haar zachtjes zag neuriën terwijl ze kookte. « Ik denk nu aan de toekomst, » zei hij met die glimlach die al rillingen over mijn rug joeg. « Ik heb het gevoel dat alles snel zal veranderen. Om 9:00 uur bracht David zoals altijd thee voor me. Ik oefende de hele middag – hoe ik moest doen alsof ik dronk terwijl ik de vloeistof in mijn wangen hield, en dan genoeg doorslikte om bitter te voelen, maar niet om van mijn voeten te vallen.
Drink, schat, » zei hij, terwijl hij me nauwkeuriger aankeek dan normaal. « Je hebt een pauze nodig. De manier waarop hij het zei, deed me rillen. Ik deed alsof ik dronk terwijl hij tegenover me zat, en ik merkte dat hij af en toe op zijn horloge keek.
Ik voel me nu al moe, » zei ik na een paar minuten, « ik doe niet alsof. En het beetje dat ik doorslikte maakte me duizelig.
Goed, zei David. En er zat iets anders in zijn stem. Iets definitiefs. Misschien ga je naar boven en ga je slapen. Ik kom er zo aan. Ik ging naar boven en ging liggen, waarbij ik de deur op een kier liet staan, zoals ik de avond ervoor had gedaan. Maar deze keer vocht ik tegen de slaperigheid, kneep en beet op mijn tong om niet in slaap te vallen.
Rond 23:30 hoorde ik zijn voetstappen op de trap. Hij stond lange tijd op de drempel en riep toen meerdere keren mijn naam. Toen ik niet reageerde, liep hij naar het bed en tilde zelfs mijn ooglid op om te zien of ik bewusteloos was. Tevreden dat ik sliep, vertrok hij. In plaats van naar kantoor te gaan, ging hij naar de woonkamer.
Er klonk een geluid van iets zwaars dat werd verplaatst. Daarna ging hij terug naar de slaapkamer. En wat volgde was angstaanjagender dan ik had gedacht. David liep recht naar het raam en begon de planken open te wrikken – precies zoals ik drie weken later zag. Maar deze keer was het zicht helder toen hij de metalen doos opende.
Eerst haalde hij een dikke stapel geld tevoorschijn—meer dan ik ooit tegelijk had gezien. Daarna paspoorten – minstens vijf, allemaal met een foto van David, maar met verschillende namen. Maar de foto’s deden me in mijn hoofd schreeuwen.
