Toen sloop er ongeduld door. « Maak het open. »
Ik reed achteruit de kast in, deed de deur dicht en deed hem op slot. Mila zat op mijn schoot, mijn arm om haar heen geslagen als een veiligheidsgordel.
« Het spijt me zo, » fluisterde Ethan.
« Vertel me de waarheid, » fluisterde ik. « Waarom denken ze dat Mila een ‘pakketje’ is? »
Na een lange pauze zei hij: « Vorige maand vroeg mijn moeder me om wat papieren te ondertekenen—verzekeringszaken. Ik heb het niet goed gelezen. Vanavond… Het klikte. Dit is misschien niet willekeurig. »
« Je moeder? » vroeg ik scherp.
Hij antwoordde niet snel genoeg.
Voetstappen bewogen door het huis. Zwaar. Opzettelijk.
De centralist fluisterde dat agenten over twee minuten weg waren.
Een mannenstem klonk door de gang. « Ik weet dat je hier bent. Geef me het kleine meisje, dan komt het goed. »
arrow_forward_iosRead more
Pause
00:00
00:04
01:31
Mute
Aangedreven door
GliaStudios
De hendel van de kast wiebelde één keer. Twee keer. Toen stopte hij.
Een plotselinge kraak verbrak de stilte.
« POLITIE! HANDEN OMHOOG! »
Chaos volgde—laarzen, geschreeuw, meubilair dat neerviel. En toen, eindelijk, stilte.
Een stevige klop. « Mevrouw? Politie. Het is veilig. »
Toen ik de deur opendeed, stond er een agent. Achter hem hield een andere agent een man in handboeien.
Het was geen vreemde.
Het was Ethans neef, Dylan.
Hij keek me aan en grijnsde. « Denk je dat dit voorbij is omdat je de politie hebt gebeld? »
Toen zei hij de woorden die mijn bloed deden bevriezen.
« Je schoonmoeder heeft de papieren al getekend. »
