Een doordringende, verbrande geur die aan kleding blijft hangen en de maag samentrekt. Op de koelkast hing een magneet in de vorm van een klein vlaggetje Emma’s laatste spellingscontrole, licht scheef, alsof die haastig was geplaatst. In de verte speelde iemand Sinatra te hard. Alles had stil moeten zijn. Leeg.

Emma moet bij mijn ouders thuis zijn geweest. Heerlijk diner. Neven en nichten. Logeerpartijtje. Ze had er dagenlang over gepraat alsof het het evenement van het jaar was.

Maar ik zag zijn schoenen.

Zijn jas.

Toen zag ik haar.

Emma zat aan de keukentafel, nog steeds gekleed zoals toen ik haar eerder had afgezet. Haar schouders waren ingetrokken, alsof ze probeerde te verdwijnen. Geen tranen. Geen crisis. Gewoon… klein. Een verbrande pan stond op het fornuis. Een leeg bord voor haar. Kruimels, discreet, alsof ze in stilte had gegeten om niemand te storen.

« Emma, » zei ik zacht.

« Hoi, » antwoordde ze meteen.

Mijn geest weigerde de feiten bij elkaar te leggen. « Je moet bij oma en opa zijn geweest. »

« Ik weet het. » Zijn stem was te vlak.

Er opende zich iets in mijn borst. « Waarom ben je hier? »

Ze knipperde met haar ogen. « Ze… Ze lieten me niet binnen. »

De woorden sloegen nergens op.

« Wat bedoel je, niet toegelaten? »