« Bij de deur. » Ze kneep in de rand van haar bord. « Ze zeiden dat er niet genoeg ruimte was. »
Van de ruimte.
Ik keek naar zijn gezicht toen ik de cadeaus zag.
Allemaal opgesteld bij de ingang. Intact. Rechte zakken. Het papier is nog steeds gezwollen. De labels hingen nog steeds. De cadeaus die ze met zoveel zorg had voorbereid.
« Waarom zijn de cadeaus hier? »
Ze slikte zijn speeksel door. « Ze wilden het niet. »
De lucht is scherp geworden.
« Hebben ze je gezegd ze terug te nemen? »
Ze knikte.
« Waarom heb je me niet gebeld? »
Zijn ogen vielen dicht. « Mijn telefoon was leeg. »
Ik wist al wat er daarna zou komen. « Heb je gevraagd hun telefoon te gebruiken? »
« Ja. Oma zei nee. Ze zei dat het de zaken ingewikkelder zou maken. »
« Voor wie? »
Emma haalde adem, alsof het pijn deed. « En opa zei dat ik naar huis mocht lopen. Omdat het niet ver was. »
Twintig minuten. Elf jaar. Kerstmis. Huizen vol licht. Cadeaus in zijn handen.
Ik ging naast haar zitten. « En dat… fluisterde ik terwijl ik naar de pan keek. « Heb je al geprobeerd te koken? »
Ze bloosde. « Ik had honger. En ik wilde dat het eruitzag als kerst. »
Deze zin brak me meer dan wat dan ook.
Ik nam haar in mijn armen. Ze gleed er meteen in, alsof ze alleen uit wilskracht stond.
« Je hebt niets verkeerd gedaan, » zei ik. « Niets. »
« Ik heb Kerstmis verpest, » fluisterde ze.
« Nee, » antwoordde ik. « Het ligt niet aan jou. »
En op dat precieze moment viel er iets op zijn plek in mij.
Ik schreeuwde niet.
Ik heb mijn ouders niet gebeld.
Ik heb actie ondernomen.
