De storm die nacht was niet zomaar weer; het was een voorbode. Regen kletterde tegen de ramen van het oude Victoriaanse landgoed aan de rand van de stad, als handenvol grind gegooid door een boze god. Binnen was het stil in huis, op het tikken van een staande klok na die al drie generaties de tijd had gemeten.
Evelyn , zeventig jaar oud, zat in haar leesstoel. Ze was een kleine vrouw, met zilvergrijs haar in een nette knot en handen die, ondanks haar leeftijd, vastberaden haar kruidenthee vasthielden. Voor de buitenwereld was ze slechts een gepensioneerde, een stille weduwe die voor haar rozen zorgde en anoniem doneerde aan de plaatselijke bibliotheek.
De zware eikenhouten voordeur rinkelde niet; hij bonsde. Een zwak, wanhopig geluid, nauwelijks hoorbaar boven de wind.
Evelyn zette haar thee neer. Haar instinct, aangescherpt door veertig jaar navigeren in haaienrijke zakelijke wateren vóór haar pensioen, kwam meteen op gang. Ze liep niet; ze bewoog met een snelheid die haar leeftijd verloochende.
Ze trok de zware deur open. De wind gierde de gang in en bracht een tot op het bot doorweekte, hevig rillende gestalte met zich mee.
Het was Sarah . Haar dochter.
« Mam… » fluisterde Sarah. Het woord was gebroken, een glasscherf.
Evelyn trok haar naar binnen en sloeg de deur dicht tegen de nacht. Toen het licht van de hal Sarahs gezicht raakte, voelde Evelyn een koude, moorddadige woede in haar borst opkomen.
Sarahs lip was gescheurd. Een donkere, boze blauwe plek begon al op haar jukbeen te verschijnen en kleurde haar huid paars. Ze droeg alleen een dunne regenjas over haar pyjama, was op blote voeten en bloedde.
Sarah stortte neer in de armen van haar moeder en haar benen begaven het.
