« Niet als een minderjarige gewond is, » antwoordde de dokter. « Niet als de symptomen wijzen op aanhoudende schade. »
Vader zweeg. Moeder staarde naar de grond.
Toen zei ik: « Mijn vader doet me al jaren pijn. »
Mijn vader keek me aan, en voor het eerst brak er iets in zijn blik — iets als besef, of schuldgevoel, of ongeloof.
Er heerste een doodse stilte in de kamer.
Dr. Caldwell boog zich vervolgens voorover. « Lily heeft psychologische ondersteuning nodig. Een veiligheidsplan. Een ondersteunend netwerk. »
Hij keek naar mijn ouders.
« En ze heeft ouders nodig die haar beschermen, niet haar misbruiker. »
Die zin deed ons sidderen. Mama barstte in tranen uit. Papa wreef over zijn slapen.
De CPS stelde drie opties voor:
