Dit verschil maakt niet altijd uit als je jong bent. Maar het doet ertoe als je volwassen wordt en een van ons besluit dat hij de ander als reservewiel kan gebruiken.
Alles stortte in op een woensdagochtend om 5:00 uur.
Nebraska in het donker is een soort speciale leegte. De lucht ziet er scherper uit, alsof hij is geschuurd. Het verzamelveld was een stuk grind en floodlights achter een hek van gaas, een rij bedrijfswagens opgesteld alsof we een klein leger vermoeide mannen en gereedschappen waren. Mijn ademhaling kwam in grote wolken en mijn handschoenen piepten toen ik de banden strak aantrok.
Ik laadde de klimuitrusting in een bedrijfswagen. Harnasjes, koords, karabijnhaakjes, zakken met touwen, helmen, een sporttas die rook naar zweet, metaal en de binnenkant van duizend handschoenen. Ik controleerde de karabijnhaken — één, twee, drie — want je controleert ze, zelfs als je weet dat ze goed zijn, want dat is wat je doet.
Toen kwam mijn site-supervisor naar me toe.
Een man genaamd Valdez. Voormalig marinier. Hij droeg zijn clipboard als een wapen en bewoog zich rond alsof hij nog steeds verwachtte dat iemand hem zou neerschieten. Hij was het type persoon dat geen woorden verloor. In ons werk houdt zo’n man je ofwel in leven of doodt je. Valdez was van de eerste soort.
Zijn gezicht vertelde me alles voordat hij zijn mond opendeed.
« Ik heb je nu in de kantoortrailer nodig. »
Ik stond op. Mijn knieën kraakten zoals altijd in de kou.
« Wat is er aan de hand? »
« Compliance wil met je praten. »
Mijn maag is omgezakt.
Het was niet alleen angst. Het was de misselijkmakende zekerheid dat ik de controle over mijn leven zou verliezen, en dat niemand zich iets aantrok van onrecht.
De kantoortrailer stond aan de zijkant, een wit rechthoekig met treden en een deur die nooit goed leek te sluiten. Binnen rook het naar verbrande koffie en kantoorpapier. Er stond een luidspreker op tafel. Valdez sloot de deur achter ons alsof hij ons ergens in opsloot.
