De balzaal van het Grand Astoria Hotel glinsterde in zacht amberkleurig licht. Kristallen kroonluchters wiegden zachtjes boven gepolijste marmeren vloeren en weerspiegelden de glans van gouden jurken en zwarte smoking. Het was het jaarlijkse « Stemmen van Morgen »-gala, een liefdadigheidsevenement bedoeld om geld in te zamelen voor kansarme kinderen. Ironisch genoeg had niemand van de aanwezigen ooit geweten wat het betekende om het zonder te moeten stellen.
Behalve Lydia Hart.
Op twaalfjarige leeftijd leefde Lydia al bijna een jaar op straat in Boston. Haar moeder was op een winternacht overleden aan een longontsteking en haar vader was al lang daarvoor verdwenen. Nu er niemand meer over was, overleefde ze door restjes achter de eettentjes te verzamelen en onder de beschutting van gesloten winkelluifels te slapen.
Die avond, terwijl de sneeuw over de trottoirs dwarrelde, volgde Lydia de geur van gebraden vlees en gebakken brood naar de glinsterende ingang van het Grand Astoria. Haar voeten waren bloot, haar spijkerbroek gescheurd, haar haar verward door de wind. In haar rugzak bewaarde ze alleen een foto van haar moeder en een gebroken potloodstompje.
De hotelbewaker zag haar toen ze door de draaideur glipte. « Je mag hier niet naar binnen, jongen, » zei hij scherp.
