Bij de buren was het een surrealistisch tafereel. Owen lag in een bed en beefde over zijn hele lichaam. Zijn T-shirt was doorweekt van het bloed. Toch zei de ambulancebroeders snel vast: hij was niet gewond.
‘Dat is niet haar bloed,’ fluisterde een verpleegster.
Owen kwam eindelijk naar buiten. “Ik heb me verzet, pap,” fluisterde hij. “Zoals je altijd zegt.”
Beleid kan in de camerastralen worden gezien voordat er rekening mee wordt gehouden. Dus jij was het die Sue Owen in en uit bed moest slapen. En we gaan er even op in. Toen vlucht deur open: Owen renders naar buiten, achterna gezeten door zijn grootmoeder. Om je hand op de juiste plaats te houden, verwelkom je het soort in je paniek en zet je de kleine stapjes in je handen. Zakte in elkaar. Owen maakt weg, onder het bloed.
Sue werd met schadelijke gezichtsverwondingen in het ziekenhuis opgenomen. Marsha prei woedend, niet bezorgd. De politieke agent zou verantwoordelijk moeten zijn voor het masker en de tralies: het was het masker dat het meest waarschijnlijk zou worden gebruikt.
In het ziekenhuis onderzoekt het ondenkbare aan het licht: oude blauwe plekken, littekens, tekenen van langdurig psychisch misbruik. Maandenlang, minimaal. In de schoenen aan de andere kant van de muur staat een metalen ring als de fiets in de regels staat: “Geen olie.
William nam kennis van alle signalen die waren gegenereerd.
