Hoofdstuk 2 – De handen van de Meester
De bewaker aarzelde, en riep toen kapitein Hargrave. De laatste arriveerde, kil en achterdochtig.
Raymond sprak zonder te trillen. Hij noemde de breakdown. Hij gaf de keuze: wachten, of repareren.
Twee minuten.
De barrière ging open.
De dakloze man liep over het heilige terrein van Arlington terwijl hij terugstaarde. Bij elke stap kwam er iets terug. De militaire haven. Waardigheid.
Hij pakte het geweer, knielde neer, haalde een kleine inbussleutel tevoorschijn die aan een ketting om zijn nek hing—het laatste werktuig van zijn oude leven.
Drie rondes. Precieze druk. Een scherpe klap.
De stuitligging gaf het op.
Hij maakte schoon, paste aan, testte. Negentig seconden.
« Hij is er klaar voor. Maak het salvo af. »
De laatste opname klonk perfect. De weduwe liet haar tranen stromen. De eer werd teruggegeven.
In de eerste rij stond een zilverharige man met moeite op. Generaal Richard Callaway. Hij kende die handen.
Hij naderde.
« IJzeren Handen. »
De naam raakte Raymond diep.
