Hoofdstuk 3 – Het Gewicht van een Naam
De generaal herkende de man die hij voor dood hield. De excuses, de schaamte, de waarheid kwamen eindelijk naar buiten.
Raymond sprak over zijn vrouw en dochter, die tijdens zijn uitzending overleden. Schuldgevoel. Van de weigering om te genezen.
De generaal weigerde hem in de steek te laten.
De camera’s legden alles vast. Het verhaal ging viraal. Aanbiedingen, donaties en banen stroomden binnen.
Raymond weigerde bijna alles.
Hij accepteerde één ding: zorg. En nog een: vrijwillig terugkeren naar Arlington, om de ceremoniële wapens te behouden.
Hij wilde dienen. In stilte.
Beetje bij beetje kwam hij terug. Therapie. Discreet werk. Overdracht.
Een jaar later was het salvo perfect. Sergeant Owens begroette Raymond. Raymond beantwoordde de groet.
Hij accepteerde uiteindelijk een appartement. Simpel. Zeker.
Elke dinsdag liep hij naar Arlington. Hij gaf les. Hij was aan het repareren. Hij vertrok stilletjes.
Op een avond keek hij naar de foto van zijn familie.
« Ik probeer het. Ik ben er nog steeds. »
Hij ging wandelen. Onzichtbaar, maar vrij.
De wapens waren schoon. De Geëerde Doden. Dat was genoeg.
Raymond Carter, Iron Hands, bleef oprukken. Stap voor stap. Weer kapot. Nog steeds aan het genezen. Leeft nog.
