Verdriet dat ik niet had verwacht.
Ik dacht dat de tijd die wond had geheeld. Maar verlies heeft de neiging om deuren te heropenen waarvan je denkt dat ze voorgoed gesloten zijn.
Ik huilde alsof ik weer in dat ziekenhuis stond. Alsof ik opnieuw moest horen dat iemand van wie ik hield niet meer terugkwam.
En dat was het moment waarop ik besefte:
mijn leven was één lange reeks van afscheid.
Een paar dagen na zijn begrafenis werd er op mijn deur geklopt.
Het was zijn tweede vrouw.
Ze zag er uitgeput uit, ouder dan ik me herinnerde. Haar schouders stonden naar beneden alsof ze gewicht droeg dat niemand anders kon zien. Ze hield een beschadigd theekopje vast alsof dat het enige was wat haar overeind hield.
Ze verspilde geen tijd aan beleefdheden.
Ze zei simpelweg:
“Er is iets wat je verdient te weten.”
Ze vertelde me over een meer.
Een plek die ik was vergeten, maar Sam nooit.
Op de avond dat onze zoon stierf, reed hij er alleen heen. Het was de plek waar hij onze zoon altijd mee naartoe nam — alleen zij tweeën.
Een rustig stuk water, omringd door bomen. Een plek waar woorden kwamen wanneer ze nodig waren, en waar stilte ook genoeg was.
Ze zei dat Sam daar vaak kwam.
Soms wekelijks.
Soms dagelijks.
Hij nam bloemen mee.
Hij liet soms kleine spullen achter: een steen, een foto, een brief.
