“Hoe laat moet je morgen weg?”
Onze liefde, die ooit warm en vol kleur was, werd grijs.
En uiteindelijk bleef er niet eens woede over.
Alleen leegte.
Op een dag besefte ik dat ik geen energie meer had om hem te begrijpen.
Ik geloofde dat afstand helend zou zijn. Dat als ik niet telkens tegenover die stilte moest zitten, ik misschien weer kon ademen.
Dus ik vertrok uit de stad.
Sam bleef.
Hij hertrouwde.
En wij… werden vreemden.
We waren nog verbonden door iets groots en tragisch, maar zelfs dat sprak niemand uit. We spraken nauwelijks meer over onze zoon, alsof zijn naam een wond was die niet aangeraakt mocht worden.
En zo leefden we verder.
Niet samen.
Niet echt.
Twaalf jaar later stierf Sam onverwacht.
Plots. Definitief. Net zoals onze zoon.
Toen ik het nieuws hoorde, was mijn eerste reactie vreemd: ik voelde niets. Alleen een soort doffe schok.
Maar later die dag begon het.
Verdriet dat ik niet had verwacht.
