🌫️ De stilte van mijn man
Gedurende het grootste deel van ons huwelijk geloofde ik dat mijn man niets diepgaands voelde.
Sam bewoog zich door het leven op een manier die ik nooit volledig kon begrijpen. Het leek alsof emoties van hem afgleden, zoals regenwater dat van een jas afloopt zonder sporen achter te laten. Hij was niet hard of wreed. Integendeel. Hij was betrouwbaar. Aanwezig. Zorgzaam, op zijn eigen rustige manier.
Maar diep vanbinnen dacht ik vaak: hij voelt niet zoals ik.
Niet écht.
Ik was iemand die lachte met mijn hele lichaam. Iemand die huilde zonder schaamte. Als ik blij was, straalde ik. Als ik bang was, trilde ik. Als ik pijn had, was dat zichtbaar.
Sam niet.
Sam hield zijn woorden binnen.
En wat hij niet zei, probeerde ik in te vullen.
💔 De dag waarop alles brak
Toen onze zoon stierf, was dat het moment waarop mijn wereld niet zomaar wankelde, maar instortte.
Hij was zestien. Een leeftijd vol dromen, half volwassen, half nog kind. Hij had plannen. Hij had muziek te luid staan. Hij had een lach die het hele huis vulde.
En in één seconde werd dat leven weggenomen.
Een ongeluk. Plots. Onherroepelijk.
In het ziekenhuis voelde ik hoe mijn longen zich vulden met lucht die nergens heen kon. Ik schreeuwde. Ik huilde. Ik kon niet staan zonder te beven. Ik herinner me dat iemand mij een glas water gaf en ik niet eens wist hoe ik mijn handen moest bewegen om het vast te houden.
Ik was niet meer mezelf.
Ik was alleen nog verdriet.
En toen keek ik naar Sam…
Sam deed geen van die dingen.
Hij stond in het ziekenhuis met gevouwen handen. Zijn ogen waren droog. Zijn gezicht was stil. Alsof iemand zijn emoties had uitgezet.
Tijdens de begrafenis bleef hij rechtop staan. Geen wankeling. Geen snikken. Geen handen die zijn gezicht bedekten.
Hij stond daar als een man die controle had.
Maar ik zag het anders.
Ik zag geen controle.
Ik zag koude.
Ik zag afstand.
Toen we thuiskwamen in een huis waar het geluid en gelach verdwenen waren, begon een ander soort pijn: de stilte die alles vulde.
