We lanceerden de bèta in zeven weken, niet in acht. Het was niet perfect, maar we waren er trots op. De uitgebreide tekstmodus behield de meeste lay-outs zonder te krimpen. De cursors hadden handvatten waar je je op kon positioneren, zelfs met onhandige vingers. Meldingen bleven aan staan totdat je ze wegsloeg. Spraakprompts hadden context: « Batterij op 62%, opladen, tik om het rooster te bekijken. » Op de eerste dag stuurde James me een berichtje: « Ik heb vandaag mijn eigen daldienst ingepland. Mijn dochter is niet nodig. » Zittend aan mijn geleende bureau liet ik het bericht zijn werk doen, even discreet als essentieel.
Een week later hield het bestuur zijn kwartaalvergadering. Edward was er, onberispelijk gekleed in zijn ouderwetse pak, zijn wandelstok op zijn knie. Toen het mijn beurt was om de bevindingen van de commissie te presenteren, gebaarde en sprak ik, mijn handen en stem perfect op elkaar afgestemd. « We hebben de tijd die nodig is om taken te voltooien met 41 procent verkort voor mensen met een visuele beperking en met 33 procent voor mensen met tremoren, » zei ik, wijzend naar de grafiek. « Maar het criterium waar ik me op wil concentreren is kwalitatief: ‘Ik heb het gevoel dat ik mijn huis weer onder controle heb.’ James heeft dat geschreven. Het staat op de tweede regel, mocht iemand het willen horen. »
Stilte. Toen knikte Richard. « Integreer de bètaversie in de hoofdversie in twee sprints. En stel een beleid vast: geen nieuwe functie mag worden geïmplementeerd zonder een toegankelijkheidscontrole en een aangewezen verantwoordelijke. »
Na de vergadering gebaarde Edward naar me. Met droge humor zei hij: « Je bent wel erg luidruchtig voor een stille stagiair. » Daarna, wat vriendelijker: « Let op je handen. »
