Ik had geen antwoord.
« Naar elk goedkoop motel, » zei ik uiteindelijk.
Hij nam me mee naar een plek aan de rand van Los Angeles, een van die motels langs de weg met knipperende neonlichten en tapijten die naar vocht roken. De kamer kostte dertig dollar per nacht.
Ik heb het in mijn hoofd uitgerekend. Met tweehonderd dollar zou ik minder dan een week kunnen overleven.
De motelkamer was klein, met beige muren en een bed dat kraakte elke keer als ik verhuisde. Er was een raam dat uitkeek op de parkeerplaats waar auto’s op alle uren van de nacht kwamen en gingen. Het neonlicht van het bord flikkerde elke paar seconden en baadde alles in een ziekelijk roodachtige gloed.
Ik zat op dat bed en huilde, voor het eerst in maanden, zonder terughoudendheid. Het waren geen stille tranen. Het waren diepe snikken die uit een donkere plek in mijn borst kwamen. Jaren van opgehoopte pijn, ingeslikte vernederingen, onuitgesproken woorden.
Ik huilde om Henry, die was vertrokken en me alleen achterliet in een wereld die ik niet meer herkende. Ik huilde om Robert, het kind dat me ooit omhelsde en zijn held noemde. Ik huilde om mezelf, om de vrouw die ik was geweest en die nu niet wist wie ze was.
Toen de tranen droogden, bleef alleen de leegte over.
Ik keek naar mezelf in de badkamerspiegel onder het wrede tl-licht. Een vrouw van eenenzeventig keek me aan. Diepe rimpels, gezwollen ogen, rommelig grijs haar. Er zat een paarse plek op mijn slaap waar de pollepel me had geraakt.
Ik raakte de wond voorzichtig aan en voelde hoe de fysieke pijn bijna een opluchting was vergeleken met de andere pijn, die zonder naam.
De dagen begonnen te vervagen. Ik bleef de hele tijd in de kamer, keek televisie zonder het echt te zien, at het minimale op. Ik ging alleen iets kopen bij de automaat in de gang—zoute chips, oploskoffie, mueslirepen.
Een keer slikte de machine mijn laatste twee dollar door zonder mij iets terug te geven. Ik stond daar en keek toe hoe het geld verdween en vond het een perfecte metafoor voor mijn leven.
Ik heb berichten naar Robert gestuurd. In het begin probeerde ik waardig te zijn.
« Zoon, ik moet met je praten. »
Niets.
Toen probeerde ik directer te zijn.
« Robert, ik raak door mijn geld heen. »
Stilte.
Uiteindelijk ben ik gestopt met proberen. De berichten werden als gelezen gemarkeerd, maar er kwam nooit een reactie. Het was alsof je in een bodemloze put schreeuwde.
Een week later was het geld op.
