De motelreceptioniste, een man van in de veertig met een opvallende buik en vermoeide ogen, klopte op mijn deur.
« Mevrouw, ik heb u nodig om te betalen of de kamer te verlaten. »
Zijn stem was niet wreed, gewoon professioneel, onverschillig.
Ik legde mijn situatie uit, smeekte om nog één dag, maar hij schudde alleen zijn hoofd.
« Het spijt me, mevrouw. Dat zijn de regels. »
Ik pakte mijn koffers weer in, vier koffers die nu als lijken woog als lijken. Ik sleepte ze door de parkeerplaats onder een brandende zon, zonder te weten waar ik heen moest.
Ik heb uren gelopen. Mijn voeten doen pijn. Mijn handen hadden blaren van het dragen van zoveel gewicht. Maar ik ging door, want stoppen betekende accepteren dat ik nergens heen kon.
Ik belandde in een park vlakbij het centrum van Los Angeles. Er stonden metalen banken onder de bomen, duiven die op kruimels pikten, kinderen die op de schommels speelden.
Ik zat op een afgelegen bankje en keek toe hoe het leven doorging alsof ik niet bestond.
Een vrouw overleed met haar jonge dochter. Het meisje keek me nieuwsgierig aan, maar haar moeder trok haar hand terug en versnelde haar pas alsof armoede besmettelijk was.
Dat was mijn eerste nacht op straat slapen.
Ik heb eigenlijk niet echt geslapen. Ik bleef zitten, klemde mijn tas vast, geschrokken door elk geluid. Er waren andere daklozen in het park, vooral mannen, die zich onder karton verscholen hielden. Een van hen kwam naar me toe en bood me een stuk oud brood aan.
« Eet het op, oma. Je moet hier voorzichtig zijn. »
Ik nam het brood met trillende handen aan en bedankte hem. Hij knikte en liep weg, met een tas vol blikjes in zijn arm.
De dagen werden een overlevingsroutine. Ik zocht naar eten in de vuilcontainers achter restaurants. In het begin was ik walgend. Ik schaamde me. Maar honger is sterker dan trots.
Ik vond brood van een dag oud, gekneusd fruit, restjes die mensen op hun bord hadden laten liggen. Ik at verborgen in steegjes waar niemand me kon zien.
Er was een kerk een paar straten verderop die op dinsdag en donderdag soep serveerde. Ik stond in de rij met tientallen andere mensen, allemaal met gebroken verhalen op hun gezicht geschreven. Een jonge vrijwilliger serveerde me de kom met een meelevende glimlach die me nog kleiner liet voelen.
