« Mam, nog één ding. Als ik ergens kan verblijven, als ik mijn leven op orde heb, kan ik… Mag ik je bellen? Zelfs als het alleen is om te weten dat het goed met je gaat? »
Ik dacht goed na over mijn antwoord.
« Je kunt het proberen. Maar ik garandeer niet dat ik zal antwoorden. Niet voordat ik daden zie, niet alleen woorden. »
Hij knikte en accepteerde de voorwaarden.
« Dank je dat je me hebt ontvangen—dat je naar me hebt geluisterd. Ik weet dat ik het niet verdiende. »
En hij vertrok.
Ik bleef alleen achter op kantoor, voelend door het gewicht van wat er net was gebeurd. Het was niet de explosieve confrontatie die ik me had kunnen voorstellen. Er waren geen geschreeuw of dramatische afwijzingen, alleen de kille, harde waarheid geserveerd op een presenteerblaadje van onvermijdelijke gevolgen.
De daaropvolgende dagen bracht hij door in een soort emotioneel limbo. Roger vertelde me dat Robert het appartement een dag voor de deadline had verlaten. Hij had de plek schoon achtergelaten, de sleutels correct overhandigd. Volgens de portier van het gebouw was hij in een taxi vertrokken met slechts drie koffers en een uitdrukking van totale nederlaag.
« Weet je waar hij heen is gegaan? » vroeg ik, terwijl ik mezelf haatte dat ik het vroeg.
« Nee, mevrouw. Hij zei het niet. »
Een deel van mij wilde onderzoeken, uitvinden waar hij was, zeker weten dat hij tenminste een dak boven zijn hoofd had. Maar ik hield me in.
Robert was volwassen. Hij moest dit zelf oplossen. Ik kon hem niet blijven redden.
Dawn was op haar beurt volledig verdwenen. Volgens mijn bronnen was ze weer bij haar ouders in een andere stad gaan wonen en gaf Robert overal de schuld van. Ze had dingen op sociale media geplaatst over zwakke mannen en tijd verspild, maar nooit haar eigen rol in de ramp genoemd.
Typisch.
Met het appartement leeg besloot ik veranderingen door te voeren. Ik huurde een ontwerper in en we hebben de ruimte volledig gerenoveerd. Nieuwe vloeren, verse verf, moderne apparaten.
Appartement 301 werd het juweel van het gebouw. Ik verhuurde het in minder dan een week aan een jonge professional voor drieduizend dollar per maand.
Maar het gebouw was niet het enige dat renovatie nodig had.
Ik ook.
Ik besloot dat het tijd was om het hotel te verlaten en een echt thuis te creëren. Ik koos een van mijn panden, een klein huis in een rustige buurt met een tuin die naar het zuiden gericht was. Het had twee slaapkamers, een keuken met grote ramen en een houten terras, perfect voor de ochtend.
Ik heb weken besteed aan het versieren ervan. Ik heb deze keer geen ontwerpers ingehuurd. Ik wilde het zelf doen.
Ik koos eenvoudige maar elegante meubels. Ik hing Henry’s foto’s in de woonkamer, maar liet ook ruimte voor nieuwe herinneringen. Ik plantte rozen in de tuin, tomaten in potten, aromatische kruiden naast het keukenraam.
Ik schreef me in voor schilderlessen in een nabijgelegen buurthuis. Het bleek dat ik niet zo slecht was. Mijn eerste pogingen waren rampzalig—vlekken kleur zonder vorm of betekenis. Maar na verloop van tijd begon ik dingen te maken die ik leuk vond: eenvoudige landschappen, stillevens, zelfportretten die vastlegden wie ik aan het worden was.
Ik begon ook vrijwilligerswerk te doen in het asiel dat ik die verschrikkelijke nacht had geprobeerd te bezoeken toen ik nergens heen kon. Ik serveerde twee keer per week eten. Ik luisterde naar de verhalen van andere daklozen, met het besef dat ieder zijn eigen pad naar wanhoop had. Ik doneerde gul, maar ik gaf ook iets waardevollers: mijn tijd en mijn empathie.
Op een middag terwijl ik soep serveerde, herkende ik iemand. Het was de man die me die avond brood had aangeboden in het park. Hij zag er nu schoner uit, hoopvoller.
« Oma, » zei hij verrast. « Ben jij dat? Je ziet er anders uit. »
« Dat ben ik, » antwoordde ik glimlachend. « Ik heb mezelf gevonden. »
Drie maanden gingen voorbij zonder nieuws van Robert. Hij belde niet. Hij schreef niet. Een deel van mij was opgelucht. Een ander deel voelde zijn afwezigheid als een wond die niet wilde sluiten.
Maar ik ging door. Ik bleef mijn leven opbouwen en ontdekte wie Helen was, voorbij het zijn van moeder, echtgenote, schaduw.
Toen, op een zaterdagochtend terwijl ik de rozen water gaf, ging mijn telefoon. Onbekend nummer.
