Mijn stem klonk koud, beheerst. Het was niet de stem van een moeder. Het was de stem van een eigenaar.
Hij strompelde naar de stoel voor het bureau, niet in staat zijn ogen van me af te houden.
« Nee, ik begrijp het niet, » stamelde hij. « Wat doe je hier? Waarom ben je zo gekleed? Waar ben je geweest? Ik heb naar je gezocht. Mam, ik heb je gebeld. Ik heb je berichten gestuurd. »
« Leugens. »
Het woord sneed door de lucht als een mes.
« Ik heb mijn berichten gecontroleerd. Geen telefoontjes, geen berichten. Nadat je me uit je huis had gezet, heb je nooit meer contact met me opgenomen. »
Hij opende zijn mond, maar er kwamen geen woorden uit. Zijn ogen vulden zich met tranen.
« Ik… Dawn zei dat het beter was je ruimte te geven, dat je boos was, dat je met de tijd… »
« Zei Dawn, » herhaalde ik met een ijzige toon. « Robert, sinds wanneer laat je je vrouw beslissingen nemen over je relatie met je moeder? »
« Zo was het niet. Ik… De zaken waren ingewikkeld. Geld, werk. Dawn was gestrest, en… »
« En het was makkelijker om mij te vergeten dan om met je vrouw om te gaan, » maakte ik voor hem af.
Het was geen kwestie. Het was een feitelijke constatering.
Hij liet zijn blik zakken, niet in staat het te ontkennen.
De stilte rekte zich uit, zwaar, verstikkend.
Uiteindelijk keek Robert op, en ik zag iets anders in zijn ogen. Een vraag vormt zich.
« Mam, wat doe je hier op dit kantoor, zo gekleed? Waarom liet de advocaat je zijn kantoor gebruiken? »
Ik haalde diep adem. Dit was het moment.
« Ik gebruik zijn kantoor niet, Robert. Hij heeft het aan mij uitgeleend omdat ik zijn cliënt ben. Ik ben Mendoza Enterprises. »
De kleur trok uit zijn gezicht.
« Wat? »
« Het gebouw waar je woont. De andere twaalf gebouwen in deze stad. De investeringen. Het geld. Het is helemaal van mij. Je vader heeft het aan mij nagelaten. Het was altijd van mij. En je hebt huur betaald om in mijn huis te wonen. »
Robert stond zo snel op dat de stoel bijna omviel.
« Nee, nee, dat is niet… Papa heeft het nooit genoemd… Waarom heb je niets gezegd? »
« Waarom zou ik iets gezegd hebben? » Mijn stem werd iets luider, waardoor een beetje van de ingehouden woede naar boven kwam. « Dus jij en Dawn zouden mij als jullie huisbazin kunnen behandelen, naast jullie dienstmeid? Dus je zou om meer gunsten kunnen vragen, meer kortingen, meer speciale overwegingen? »
« We wisten het niet, » riep hij. « Als we hadden geweten dat u— »
« Wat? » Ik onderbrak hem, terwijl ik ook opstond. « Zou je me beter hebben behandeld? Zou je me meer gerespecteerd hebben? Robert, respect zou niet moeten afhangen van hoeveel geld iemand heeft. Ik was je moeder. Dat had genoeg moeten zijn. »
