Ik werd alleen wakker. Geen telefoontjes. Geen bericht. Ik heb twee nachten in het ziekenhuis doorgebracht zonder bezoek. Uiteindelijk werd ik per taxi naar huis gebracht, omdat er niemand was om me op te halen.
Toen ik thuiskwam begreep ik het.
Ik opende mijn computer en controleerde mijn rekeningen. Er was bijna niets meer over. Toen zag ik de rijen één voor één: Disney-hotels, parktickets, restaurants, winkels. Mijn huidige rekening is leeggelopen. Mijn creditcard was maximaal $15.000, volledig gebruikt.
De data en tijden kwamen precies overeen met het tijdstip waarop ik in de operatiekamer was en wakker werd na de narcose.
Terwijl ik voor mijn leven vocht, stonden ze in de rij voor Space Mountain.
Er brak iets in mij. Zeker weten.
Ik belde meteen de bank, meldde de frauduleuze betalingen en liet de kaart blokkeren. Toen sloot ik mijn betaalrekening en opende ik een nieuwe. In twintig minuten draaide ik de kraan dicht.
Toen Michael de volgende dag belde, in paniek omdat « de kaart niet meer werkte, » vertelde ik hem de waarheid. Ik schreeuwde niet. Ik heb niet gehuild. Ik zei gewoon nee.
Ze schreeuwden. Ze bedreigde me. Ze spraken over de politie, misbruik, getraumatiseerde kinderen. Ik hing op.
De zaterdag daarop ging ik naar Harold, de advocaat van mijn man. Ik heb hem alles verteld. En ik heb mijn testament veranderd.
Michael staat niet langer op de lijst.
Mijn bezittingen — het huis, de spaargelden — gaan naar een kinderziekenhuis, een vrouwenasiel en een dierenbeschermingscentrum.
Maandag heb ik de sloten laten vervangen.
Toen ze op mijn deur kwamen kloppen, keek ik door het kijkgaatje. Ik hoorde Emma vragen: « Oma, ben je boos op ons? »
Het deed me bijna toegeven.
Maar ik herinnerde me het ziekenhuis. Eenzaamheid. Stilte.
Ik heb het niet geopend.
