De weken die volgden waren moeilijk. Juridische dreigementen, melding maken aan de sociale dienst — snel gesloten zonder actie — pogingen tot manipulatie. Maar ook iets nieuws: tijd voor mij.
Ik heb me ingeschreven voor wateraerobics. Ik begon verhalen voor te lezen aan kinderen in de bibliotheek. Ik ontmoette vrouwen van mijn leeftijd die me steunden zonder me te beoordelen.
Toen, op een dag, belde Michael terug. Anders. Gebroken. In therapie. Zijn vrouw had hem verlaten. Hij erkende zijn fout. Voor het eerst bood hij zijn excuses aan zonder ergens om te vragen.
Het heeft lang geduurd. Veel tijd. Toen accepteerde ik een koffie. Op mijn voorwaarden.
Hij hield zich aan zijn woord. Hij heeft het terugbetaald. Hij is veranderd. Langzaam.
Vandaag ben ik niet langer de moeder die zichzelf opoffert tot het punt van verdwijnen. Ik ben een vrouw die, laat maar vastberaden, heeft geleerd grenzen te stellen.
Ik heb niet voor wraak gekozen. Ik koos voor waardigheid.
En voor het eerst in lange tijd leef ik. Oh, echt.
