Nora duwde de dikke stapel documenten naar voren—de bekentenis en de overeenkomst die onze banden voorgoed zou verbreken.
« En het geld? » vroeg Rachel zacht, haar blik op mij gericht.
« De Robert Foundation zal het grootste deel ontvangen, » antwoordde ik. « Ik zal echter je schulden aflossen—op voorwaarde dat je verdwijnt. »
De kamer hield zijn adem in. Eindelijk pakte Rachel de pen op. « We hebben geen keuze, » mompelde ze tegen Derek.
Toen ze klaar waren met ondertekenen, verzamelde Nora de documenten. « Meneer Miller zal u begeleiden om uw benodigdheden op te halen, » zei ze. « Je hebt achtenveertig uur om het land te verlaten. »
Toen ze opstonden om te gaan, ontsnapte er nog één laatste vraag. « Waarom, Rachel? Echt waar. Niet het verhaal over verwaarlozing—je weet dat dat niet de hele waarheid is. »
Ze pauzeerde en keek om. Voor het eerst zag ik de lege holte onder haar ambitie. « Omdat het makkelijker was, » zei ze zacht. « Makkelijker dan iets met onze eigen handen bouwen. Makkelijker dan toegeven dat we ons eigen leven hebben vernietigd. »
Haar woorden bleven als gif in de lucht hangen. « Vaarwel, Rachel, » zei ik. « Ik hoop dat je vindt waar je naar op zoek bent. »
Ze vertrok zonder nog een woord te zeggen. Toen de deur dichtviel, begreep ik dat mijn dochter, zoals ik haar had gekend, weg was—misschien was ze altijd al een vreemde geweest.
Twee weken later bevestigde Martin dat ze naar Portugal waren gevlucht. Mijn dagen vielen in stilte—funderingswerk overdag, en lange uren aan zee ‘s nachts, op zoek naar betekenis.
Op een avond verscheen Nora zonder waarschuwing en liet een map voor me vallen. « Geen rouw meer, » zei ze. « Het is tijd om iets beters te creëren. »
