Binnen stonden voorstellen: weeshuizen, studiebeurzenprogramma’s, beroepscentra. Voor het eerst sinds het verraad voelde ik weer een doel ontstaan.
Er ging een jaar voorbij. Op een warme aprilochtend stond ik voor de opkomende muren van het Robert Miller Kinderhuis. Het was echt—solide, levend bewijs van vernieuwing.
Tijdens de lunch die dag aarzelde Nora. « Er is nieuws over Rachel en Derek. »
Mijn borst trok samen. « Wat is er? »
« Ze zijn uit elkaar gegaan. Derek keerde terug naar de Verenigde Staten. Rachel bleef in Portugal en werkte aan de receptie in een hotel in Lissabon. »
« Heeft ze naar mij gevraagd? » vroeg ik zachtjes.
Nora schudde haar hoofd. « Nee. »
Diezelfde avond verscheen er een onbekend nummer op mijn telefoon. « Mevrouw Miller? » vroeg een jonge vrouw. « Mijn naam is Hailey Carter. Ik ben ontvanger van de Robert Foundation-beurs. »
Ze vertelde me over haar onderzoek—alternatieve behandelingen voor hartziekten. Roberts dood galmde in mijn borst terwijl ik luisterde. Ik stemde ermee in haar laboratorium te bezoeken.
Lily was ongeveer vijfentwintig, met intelligente ogen en een stille intensiteit. Ze sprak gepassioneerd over kunstmatig hartweefsel dat uit stamcellen is gekweekt.
