« Dit is Martin Miller, » stelde Nora voor. « Voormalig detective, nu privé-consultant. Hij heeft de afgelopen twee dagen jullie allebei onderzocht. » Paniek laaide eindelijk op, rauw en onmiskenbaar, in Rachel’s ogen. « Hij ontdekte dat Derek onderzoek deed naar de dodelijke effecten van propranolol. Dat Rachel het onder een alias kocht bij een apotheek buiten de stad. En dat u samen meer dan twee miljoen dollar verschuldigd bent aan individuen die geen vertraging in terugbetaling waarderen. »
Rachel’s schouders zakten. « Wat… Wat wil je van ons? » vroeg ze zacht.
« Ik wil begrijpen hoe mijn eigen kind op een punt is gekomen waarop geld meer weegt dan bloed, » zei ik, terwijl verdriet door me heen spoelde. « Hoe alles waarvan ik geloofde dat ik je leerde, werd verlaten uit hebzucht. »
Rachel hief haar ogen op om de mijne te ontmoeten. Er was geen angst meer in hen—alleen een ijzige afstandelijkheid. « Wil je de waarheid? » zei ze vlak. « Je hield meer van je rijk dan ooit van mij. Na papa stierf je in je werk. Je beloofde dat het allemaal van mij zou zijn, en besloot het aan vreemden weg te geven. »
De bekentenis zuigde de lucht uit de kamer.
« Je zult kiezen tussen twee paden, » zei ik kalm. « De eerste: Nora neemt contact op met de autoriteiten. Je wordt aangeklaagd voor poging tot moord. Je gaat naar de gevangenis. »
Rachel staarde naar de tafel. Derek leek op het punt van instorten.
« De tweede, » vervolgde ik, « je ondertekent wat Nora heeft voorbereid. Een volledige schriftelijke bekentenis. Het blijft veilig—tenzij er iets met mij gebeurt. In dat geval gaat het rechtstreeks naar de politie. »
« En wat krijgen we ervoor terug? » vroeg Derek zachtjes.
« Je verdwijnt volledig uit mijn leven, » antwoordde ik. « Geen telefoontjes. Geen brieven. Geen excuses. Geen geld. Je verlaat het land en komt nooit meer terug. »
