Rachel staarde ernaar, maar raakte het niet aan. Derek bleef stijf zitten op zijn stoel.
« Het is een toxicologisch rapport, » vervolgde ik, mijn toon afstandelijk. « Een analyse van het cranberrysap dat ik twee nachten geleden heb gedronken. De resultaten zijn… interessant. Propranolol. Een dosis die iemand met mijn hartaandoening had kunnen doden. »
Alle kleur was uit Rachel’s gezicht verdwenen. Zweet brak over Dereks voorhoofd. « Mam, ik begrijp niet wat je bedoelt, » fluisterde Rachel. « Is dit grappig bedoeld? »
« Grappig? » herhaalde ik. « Nee. Wat niet grappig is, is de berg schulden waaronder je begraven ligt. Of het feit dat je probeerde me te vergiftigen zodat je je erfenis kon opeisen voordat ik die aan liefdadigheid ‘verspilde’. »
Derek schoof in zijn stoel alsof hij wilde opstaan, maar Nora hield hem tegen met een scherpe beweging van haar hand. « Ik raad je sterk aan te blijven zitten, » zei ze kil.
Rachel barstte in tranen uit, dramatisch en perfect in scène gezet. « Mam, ik zweer dat ik zoiets nooit zou doen! Nooit! »
Ooit had ik haar misschien geloofd. Maar ik had Victors getuigenis. En de labresultaten. « Rachel, » zei ik zacht, mijn stem brak voor het eerst, « de ober heeft je gezien. Hij zag hoe je iets in mijn glas stopte terwijl ik een telefoontje aannam. »
De stilte daarna was ondraaglijk. Derek draaide zich naar Rachel. Haar tranen stopten meteen. Wat hen verving was geen angst—alleen berekening.
« Dit is absurd, » snauwde Derek. « Je beschuldigt ons op basis van één ober en een stuk papier dat vervalst kan worden. »
Nora’s lippen krulden in een dunne, ijzige glimlach. « Precies daarom hebben we een andere deelnemer uitgenodigd, » zei ze terwijl ze op haar telefoon tikte. Even later ging de deur open en stapte een lange, streng ogende man binnen.
