De volgende ochtend werd ik wakker met een vreemd, gewichtloos gevoel. De pijn was er nog steeds—een diepe, pijnlijke wond—maar het lag onder een nieuwe, doordringende helderheid. Ik trok een eenvoudig, elegant grijs pak aan en bond mijn haar in een nette knot.
Ik wilde dat Rachel me zag zoals ik werkelijk was: de moeder die ze stilletjes had proberen uit te wissen.
Toen ik bij Nora’s kantoor aankwam, waren ze al in de vergaderruimte en zagen ze er angstig uit. « Dat zouden ze moeten zijn, » merkte ik zachtjes op tegen Nora.
Toen ik binnenkwam, stonden Rachel en Derek meteen op. Mijn dochter droeg een lichtblauwe jurk, bijna onschuldig in de snit. « Mam, » ze kwam naar voren om me te omhelzen, maar ik deed een subtiele stap achteruit. Ze aarzelde, verward, maar veranderde de beweging snel in een gebaar van een stoel voor me naar achteren trekken. « Voel je je vandaag beter? »
« Veel beter, » antwoordde ik, terwijl ik ging zitten. « Het is verbazingwekkend wat een goede nachtrust kan doen. »
Nora nam plaats naast me, haar houding strak en onberispelijk professioneel. « Marian Miller vroeg om vandaag bijeen te komen, » zei ze kalm, « om bepaalde wijzigingen in de financiële regelingen te bespreken. »
Rachel’s ogen lichtten een fractie van een seconde op. « Dertig miljoen? » viel ze in voordat Nora kon afmaken. « Mam, vind je dat niet overdreven? »
Ik hief een hand op en stopte haar midden in mijn zin. « Er is een ontwikkeling, » antwoordde ik kalm. « Ik heb tijd gehad om na te denken. Als je zo dicht bij het einde komt, begin je te zien wat echt belangrijk is. »
De kamer viel in een dikke, verontrustende stilte. « Wat zeg je, mam? » Rachel perste een kleine lach uit. « Je ziet er prima uit. »
Zonder te antwoorden opende ik mijn handtas, haalde een gevouwen document tevoorschijn en legde het in het midden van de tafel, waarna ik het naar hen toe schoof. « Herken een van jullie dit? » vroeg ik zachtjes.
