Er viel een stilte—te lang. « En die stichting die je noemde… Weet je zeker dat je er nu meteen mee verder wilt gaan? Misschien moet je niet overhaast in iets. »
Daar was het. Het geld. Altijd het geld.
« Het is al begonnen, Rachel. Sterker nog, ik sta op het punt de definitieve papieren met Nora te ondertekenen. »
Weer een pauze, deze keer scherper. « Hoeveel… hoeveel investeer je erin, mam? »
Ik sloot mijn ogen en slikte de pijn die in mij opkwam weg. « Dertig miljoen, » loog ik soepel. « Een solide start voor de projecten die ik wil financieren. »
Ik hoorde haar scherp inademen. « Dertig miljoen? Maar, mam—dat is bijna alles! Dat kun je niet doen! »
« Ik moet gaan, lieverd. Mijn taxi is er. » Ik hing op voordat ze verder kon protesteren.
Nu wist ik precies welke prijs mijn dochter op mijn leven had gezet: alles tussen de resterende zeventien miljoen en de hele zevenenveertig.
Drie uur later belde het lab. Het rapport was klaar.
De hand van de technicus trilde lichtjes toen hij me de verzegelde envelop overhandigde. Ik opende hem in mijn auto. De bevindingen waren bot en huiveringwekkend: Propranolol, in een concentratie die tien keer de normale therapeutische dosis is. Sterk genoeg om levensbedreigende bradycardie, een daling van de bloeddruk en mogelijk een hartstilstand te veroorzaken—vooral bij iemand met mijn aandoeningen: hypertensie en een lichte hartruis. Omstandigheden die Rachel maar al te goed kende.
Een nette, « natuurlijke », niet te traceren dood.
Ik reed rechtstreeks naar Nora’s kantoor. Ze wachtte achter haar imposante eikenhouten bureau. Zonder een woord legde ik het rapport voor haar neer.
Ze scande het snel, haar uitdrukking veranderde nauwelijks behalve een korte samentrekking van haar lippen. « Propranolol, » zei ze uiteindelijk. « Een slimme keuze. Makkelijk te missen bij een standaard autopsie. Slim. »
« Ze heeft twee semesters verpleegkunde gestudeerd voordat ze stopte, » zei ik, de herinnering nu ijzingwekkend. « Blijkbaar heeft ze net genoeg geleerd. »
Nora leunde achterover, haar vingers gevouwen. « En nu? We kunnen naar de politie gaan. Ze zouden geen schijn van kans maken in de rechtbank. »
