Ik stapte gewoon weg.

Vierentwintig uur later landden ze in Zürich, in de verwachting van comfort en luxe. In plaats daarvan begon mijn telefoon te trillen.

« In welk hotel checken we in? De chauffeur zegt dat hij jouw bevestiging nodig heeft. »

Dan nog een bericht: « Ze zeggen dat de hoofdgast aanwezig moet zijn… dat ben jij, toch? »

Ik zette koffie en keek hoe de meldingen zich opstapelden.

Verwarring veranderde in urgentie. De toon van mijn moeder veranderde. « Ze geven ons de kamer niet. Ze zeggen dat alleen jij mag tekenen. »

Lily stuurde daarna een bericht. « Heb je dit expres gedaan? Dit is gênant. »

Ze hadden geen idee.

Dinerreserveringen in een Michelin-sterrenrestaurant? Geweigerd.
Gaat het spoor door Italië? Ongeldig.
Privé Louvre-rondleiding? Afgewezen.
Dinercruise in de Seine? Niet toegestaan aan boord.

Elke ervaring waarvan ze dachten dat ze zonder mij konden genieten, viel stilletjes uit elkaar—want het ontbrekende stukje was altijd hetzelfde: ik.