Ze greep naar het eerste cadeau toen de deurbel ging.
We verstijfden allemaal.
« Kerstman? » fluisterde ze.
Mijn zevenjarige snoof.
« De kerstman belt niet aan, » zei ze. « Gebruik je hersens. »
« Misschien is hij iets vergeten, » zei de kleine.
Ik lachte.
« Ik haal het wel. »
Een koerier stond op de veranda, wangen roze van de kou, met een grote doos verpakt in glanzend kerstpapier.
Grote rode strik.
« Bezorging voor jou, » zei hij, terwijl hij het kantelde zodat ik het label kon zien.
Mijn naam stond er netjes op geschreven.
Geen afzender vermeld.
Ik gebaarde hem, bedankte hem en droeg de doos naar de keuken.
De meisjes zweefden in de deuropening als nieuwsgierige kleine katten.
« Is het voor ons? » vroeg mijn jongste.
« Ik weet het niet zeker, » zei ik. « Laat me eerst kijken. »
Mijn hart bonsde, en ik wist niet waarom.
Ik heb het inpakpapier eraf gehaald.
Daaronder lag een gewone kartonnen doos.
Ik opende de kleppen.
Bovenop lag een gevouwen brief.
