De volgende dag belde ik mijn beste vriendin Rachel, een familierechtadvocaat. Ze luisterde zwijgend naar me en gaf me toen een duidelijke instructie: raak niets aan, documenteer alles.
Ik heb een recorder gekocht die het signaal van de babyfoon kon opvangen en die in de kelder verborg. Een week lang nam ik hun gesprekken op.
Ze spraken over geld. Een beloning beloofd door hun moeder als ze me zouden laten vertrekken. Vanuit een meerstappenplan: medicatie, dan financiële beschuldigingen, en dan een opzet om me instabiel te laten lijken.
Ze spraken over mij als een obstakel. Niet als persoon.
Op een zaterdagmiddag hoorde ik de stem van hun moeder, Lydia, uit de babyfoon komen.
Ze was bij mij thuis.
Dankzij de beveiligingscamera’s die een paar weken eerder waren geïnstalleerd, zag ik Lydia en de kinderen onze kamer doorzoeken, onze bankafschriften fotograferen en mijn persoonlijke bezittingen onderzoeken.
Ik zag hoe ze mijn intimiteit binnendrongen, methodisch, georganiseerd. Het was niet geïmproviseerd.
Op dat moment begreep ik dat het niet alleen tegen mij was. Het was een machtsstrijd.
Die avond besloot ik dat Dererick het moest weten.
Na het eten speelde ik de opnames voor hem. Ik heb hem de medicijnen laten zien. Video’s. Het bewijs.
Ik zag dat hij het begreep. Langzaam. Pijnlijk.
Hij schreeuwde niet. Hij ging zitten. En hij luisterde.
Hij confronteerde de kinderen. Ze ontkenden het niet. Toen belde hij Lydia.
Toen ze arriveerde, liet hij haar alles horen.
Hij zei dat ze het huis moest verlaten.
En voor het eerst in drie jaar plaatste hij zichzelf voor me.
