De maanden die volgden waren moeilijk. Gezinstherapie. Individuele therapie. Vragen.
De rechtbank erkende ouderlijke manipulatie en vervreemding. De guard is opnieuw in balans gebracht. Er zijn grenzen gesteld.
Khloe deed er lang over. Nathan maakte sneller vorderingen. Op een ochtend zei hij gewoon tegen me: « Het spijt me. »
Dererick is veranderd. Aanwezig. Attent. Bewust van wat hij had laten gebeuren.
Een jaar later vond Nathan de babyfoon terwijl hij zijn kamer aan het opruimen was.
« Wil je het houden? » vroeg hij.
Ik keek er even naar en zei toen: « Gooi het weg. »
Dit gebaar markeerde het einde van een hoofdstuk.
Twee jaar later hield Khloe een toespraak bij haar diploma-uitreiking. Ze keek me aan en zei dankjewel. Niet perfect. Niet zonder onhandigheid. Maar oprecht.
We zijn geen ideaal gezin. Maar we hebben ervoor gekozen de waarheid onder ogen te zien in plaats van die te ontkennen.
Het begon allemaal met een vergeten babyfoon.
En dat veranderde alles.
