Ik was de was aan het vouwen in de kelder toen ik een stem hoorde uit de babyfoon op de droger. Een heldere, heldere stem, alsof de persoon vlak naast me stond.

« Heb je zijn gezicht gezien toen papa zei dat we Kerstmis bij zijn moeder zouden vieren? Ze keek alsof ze wilde huilen. »

Er volgde een lach. Droog, wreed. Die van Khloe, 17, en haar broer Nathan, 15. Mijn stiefkinderen al drie jaar.

Ze waren aan het praten in Nathans kamer, waar we zes maanden eerder deze babyfoon hadden geïnstalleerd, toen hun grootmoeder na haar heupoperatie bij ons kwam wonen. Niemand had het ooit verwijderd.

Ik stond stokstijf, de spijkerbroek van mijn man Dererick in mijn handen, luisterend naar mijn stiefkinderen die over mij spraken alsof ik een indringer in hun leven was.

« Ze doet zoveel moeite om ons van haar te laten houden. Het is zielig, » voegde Nathan toe.

Drie jaar. Drie jaar lang hun favoriete gerechten bereiden, hen naar hun training brengen, helpen met huiswerk, en elk schoolevenement bijwonen. Drie jaar lang vertelde ik mezelf dat hun kilheid uiteindelijk zou verdwijnen als ik aanwezig, geduldig, liefdevol bleef zijn.

Khloe ging verder, haar stem lager maar nog steeds perfect hoorbaar: « Mama zegt dat we het nog twee jaar moeten volhouden, tot ik naar de universiteit ga. Daarna kunnen we het negeren. Papa zal ons kiezen als we hem dwingen te kiezen. »

Ze lachten weer. Er brak iets in mijn borst.

« Heb jij het ding geïnstalleerd? » vroeg Nathan.

Khloe’s antwoord deed me huiveren: « Ja. In zijn badkamer. Mama zei dat ik moest wachten tot na de feestdagen en dat papa het dan « per ongeluk » moest vinden. Hij wordt gek. »

De spijkerbroek viel uit mijn handen op de betonnen vloer.

Ik ging trillend naar boven en opende de badkamerkast. Achter mijn toiletartikelen stond een oranje flesje medicijnen.

Oxycodon. Voorgeschreven aan een zekere Jennifer Whitmore. Een apotheek die ik niet kende.

Het besef raakte me hard: ze wilden me laten lijken op een drugsverslaafde. Mijn huwelijk beëindigen door een crisis te creëren.

Die avond, aan tafel, waren ze schattig. Glimlachen, vriendelijkheid, goede humor. Dererick schudde mijn hand, overtuigd dat zijn kinderen eindelijk moeite deden.

Ik wist het.

Maar ik hield mijn mond. Want zonder bewijs zou het hun woord tegen het mijne zijn. En ik wist al wie hij zou geloven.