Ze knikte. « Ik weet het. En ik heb het gebruikt. Maar het was niet genoeg. »
Toen vertelde ze me over Frank, een man die ze had ontmoet in een cultureel centrum. Hij bood hulp aan – eerst alleen een rit naar medische afspraken, daarna hulp bij het betalen van rekeningen. Uiteindelijk trok hij in.
« Maar het was geen hulp, » zei ze zacht. « Het was een controle. »
Het maakte mijn maag omdraaiend toen ze me vertelde hoe Frank de controle over haar financiën had genomen, haar had gedwongen papieren te ondertekenen die ze niet helemaal begreep, en haar had overtuigd dat hij een last voor haar was. Toen ik vroeg waarom ze niet was weggegaan, brak haar antwoord me.
« Hij zei dat je boos zou zijn, » fluisterde ze. « Hij zei dat je zou denken dat ik je in de steek heb gelaten. »
Ik stond abrupt op. « Waar is hij? »
Ze keek op haar horloge. « Op het werk. Hij komt snel terug. »
Dit verklaarde de angst. Mijn moeder was niet alleen verrast door mijn terugkeer – ze was zelfs bang voor hem.
« Ik heb dit huis nog niet gekocht, » zei ik tegen haar. « Ik wilde dat je hem samen met mij zou kiezen. »
Eindelijk keek ze me aan, en er verschenen weer tranen in haar ogen. « Je hebt zo hard gewerkt, » zei ze. « En ik heb alles verpest. »
Ik pakte haar handen. « Nee. Je hebt het overleefd. Dat is wat telt. »
Maar terwijl ik haar trillende vingers vasthield, realiseerde ik me dat thuiskomen niet het einde van mijn reis was. Dit was het begin van een gevecht dat ik nooit had verwacht—een gevecht om de persoon te beschermen waarvan ik dacht dat ik die al gered had.
