Frank kwam die avond niet terug. Toen hij de volgende dag terugkwam, was ik daar – kalm, voorbereid, en niet langer een zoon die van een afstand toekeek. Ik verhief mijn stem niet. Ik heb niet bedreigd. Ik maakte gewoon duidelijk dat zijn aanwezigheid in het leven van mijn moeder voorbij was.
We namen contact op met het kantoor voor rechtsbijstand, bekeken de documenten en kwamen erachter dat niets wat mijn moeder had ondertekend onomkeerbaar was. Het duurde weken, maar beetje bij beetje werd haar leven weer haar leven.
Het huis dat ik van plan was te kopen is ook veranderd. In plaats van een stille verrassing werd het een gezamenlijke beslissing. We kozen een bescheiden plek vlakbij het park en de supermarkt, op een plek waar we het konden redden. Ik trok tijdelijk in, niet omdat zij mij nodig had – maar omdat we allebei tijd nodig hadden om te helen.
Op een avond, terwijl we op de veranda zaten en naar de zonsondergang keken, zei mijn moeder: « Ik dacht dat jouw offer betekende dat ik sterk moest zijn op eigen kracht. »
Ik schudde mijn hoofd. « Ik dacht dat geld sturen genoeg was. »
