« Oh God… Daniel, » fluisterde ze.
Ik stormde naar voren, verward. « Mam, dat ben ik. Ik ben thuis. »
Ze bewoog niet naar mij toe. In plaats daarvan pakte ze het aanrecht om zichzelf te kalmeren, terwijl ze oppervlakkig ademde. Haar blik dwaalde naast mij, richting de gang, alsof ze bang was dat iemand anders haar zou horen.
« Je had niet in deze staat terug mogen komen, » zei ze met trillende stem.
Het was het moment waarop alles wat ik me voorstelde werd verbrijzeld. Ik stond daar met een koffer vol cadeaus en een bankrekening klaar om haar huis te kopen, beseffend dat ik was teruggekeerd naar het leven dat zonder mij was beland—en niet op de manier die ik dacht.
Er zat een geheim achter haar angst, en ik stond op het punt te leren dat mijn offer me meer had gekost dan alleen tijd.
Ik zet langzaam mijn koffer neer, mijn hart bonkt als een hamer. « Mam, waar heb je het over? » – vroeg ik. « Waarom zou ik niet naar huis gaan? »
Ze veegde haar gezicht af met de rand van haar schort en draaide de kraan dicht. De stilte die volgde was bijna ondraaglijk. « Daniel, » zei ze, mijn blik ontwijkend, « je had eerst moeten bellen. »
Het deed meer pijn dan ik had verwacht. Ik stelde me voor dat hij de dagen aftelde tot mijn terugkeer. In plaats daarvan voelde het alsof ik iets fragiels had onderbroken.
We gingen zitten aan een kleine keukentafel. Ze schonk ons allebei koffie in, hoewel haar handen zo trilden dat er wat op het schoteltje viel. Na een lange pauze sprak ze eindelijk.
« Toen je wegging, dacht ik dat ik het wel aankon, » zei ze. « Maar de huur is gestegen. Mijn werktijden zijn beperkt geweest. Toen begon mijn gezondheid achteruit te gaan. »
Ik boog me voorover. « Waarom heb je het me niet verteld? Ik heb elke maand geld gestuurd. »
