Alejandro kwam binnen in een onberispelijk pak, betaald met mijn salaris, en zonder hallo te zeggen gooide hij een manilla-envelop op de salontafel.
Het scherpe geluid van het papier dat op tafel viel, galmde als een schot.
« Echtscheidingspapieren, » zei hij met een kilte die me tot op het bot deed rillen. « Mijn advocaat heeft alles al ingevuld. Je hoeft alleen maar te tekenen. »
Ik verstijfde, mijn handen trilden terwijl hij een toespraak hield die geoefend klonk. Hij vertelde me dat we niet langer compatibel waren, dat hij een hoger stadium van zijn leven had bereikt, en dat ik, met mijn kleine ontwerpbaantje, hem gewoon tegenhield.
Het pijnlijkste was niet de scheiding zelf, maar zijn exacte woorden: « Je was slechts een tijdelijke opstap. Ik ben je ontgroeid. »
Hij sprak over zijn successen, zijn bedrijf, hoe hij zichzelf had gemaakt, terwijl hij negeerde het feit dat ik zes jaar lang zijn huur, zijn eten en verzekering had betaald.
Toen ik mijn financiële steun noemde, wuifde hij het arrogant weg en zei dat het « cadeaus » waren om zijn dromen te ondersteunen.
Hij verwachtte dat ik zou huilen, smeken of schreeuwen. Toch gebeurde er iets vreemds in mij.
In plaats van tranen krulden mijn lippen in een glimlach. Het was geen glimlach van vreugde, maar een van begrip. Alejandro was geïrriteerd door mijn reactie, eiste dat ik tekende en stormde weg, zeggend dat zijn advocaat contact met mij zou opnemen.
Ik bleef alleen achter in de woonkamer, maar de glimlach verdween niet. Ik stond op en liep naar mijn bureau, opende dezelfde laptop die ik al jaren gebruikte om al zijn rekeningen te betalen. Ik klikte op een verborgen map diep in mijn harde schijf, een map die ik onbewust had gevuld sinds de dag dat we gingen samenwonen.
