De map had simpelweg de titel: « Records. »
In die digitale map lag het ware verhaal van ons huwelijk, een heel andere waarheid dan die Alejandro aan de wereld vertelde. Er waren zes jaar aan bankafschriften, bonnetjes, haastig ondertekende leningsovereenkomsten en e-mails.
Ik had elke euro die aan hem werd uitgegeven gedocumenteerd: van de €1.500 om zijn auto te repareren tot de €5.000 voor softwarelicenties, wat neerkwam op een astronomisch bedrag dat hij zwoer « op eigen kracht » te hebben verdiend. Ik herinnerde me mijn vriendin Clara, een echtscheidingsadvocaat, die me jaren geleden waarschuwde niet zijn vriendin te zijn, maar zijn bank, en me adviseerde bewijs te bewaren « voor het geval dat. » Hoe gelijk had ze!
Maar mijn onderzoek stopte daar niet. Nadat hij vertrok, huurde ik een privédetective in die door Clara was aanbevolen en, in een daad die zelfs mij verbaasde, plaatste ik verborgen beveiligingscamera’s in onze woonkamer en keuken. Ik moest zijn echte leven documenteren, niet de façade die hij aan investeerders toonde. In de weken daarna legden de camera’s alles vast. Ze filmden Alejandro die urenlang videospelletjes speelde terwijl ik aan het werk was, en luxe diners op mijn creditcard afrekende. Maar het meest belastende bewijs waren de audio-opnames van zijn telefoongesprekken.
Ik luisterde, mijn hart bevroren maar mijn hoofd helder, terwijl hij opschepte tegen zijn vrienden.
« Ze betaalt nog steeds de huur, waarom zou ik haar tegenhouden? » zei hij lachend. En toen, de zin die zijn lot bezegelde: « Zodra het bedrijf naar de beurs gaat, vertrek ik. Ik verhuis naar het penthouse. Amelia heeft haar doel al gediend. Het is als zijwieltjes op een fiets, noodzakelijk in het begin, maar je doet ze af als je leert fietsen. »
